تراژدی هبوط

نیوتن قرار بود سیب را بخورد

قرار بود عصیانی باشد

قرار نبود جاذبه را کشف کند

سفینه مولود نامشروع همین اتفاق هاست

قرار بود که فقط لگام اسبان مذهّب گردد

ماشین بزرگترین دشنام تاریخ است 

تکنولوژی گازی ست خنده آور

راز اصلا وجود ندارد

معما حل شدنی نیست

ما عمریست رازناک و معما گونه زیسته ایم

شاید سیبی که بر سر ما فرود می افتد

این نوبت باید به کشفی بیانجامد

اما بی گمان خورده خواهد شد...

تراژدی یعنی همین...

 * * * * *

تراژدی عادت

راه می رویم

             بی که بدانیم

نفس میکشیم

             بی که بخواهیم

زنده می شویم

که بمیریم

می میریم

که زنده بمانیم

همین که زمین می چرخد

همین که ماه میتابد

همین ابر که می گرید

همین شعر که می خندد

قانونی ست

بر زمین

چرخه ای ست

بر حیات

محکمه ایست

بر وجدان

((()))

خواب هایت را برخیز

پریشانی هایت را بمیر

در هر حرف، در هر واژه ، دنیایی نهفته است

شاید در باران بعدی

شاید در سکانسی دیگر

گلوله ای

تلنگری باشد بر قلبت

((()))

شاید یک زن

شاید یک موهوم

شاید یک اتفاق

به عصیانی بیانجامد

از جایی شروع می شویم

در جایی پایان می پذیریم

از ازلیت یک اتفاق

تا ابدیت یک جسد

ما همیشه توانسته ایم

                           پیراهن هایمان را کلافه کنیم

ما همیشه توانسته ایم

                           کفش هایمان را به سرفه بیاندازیم

راه می رویم

بی که بدانیم

نفس میکشیم

بی که بخواهیم

همین

یعنی عادت...

اگه قسمت نظرات باز نشد وبلاگ را دوباره